Wskaźniki WIBOR i WIRON możesz znaleźć w umowach finansowych.
Wskaźniki są zgodne z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego (BMR).
Administratorem wskaźników jest GPW Benchmark pod nadzorem Komisji Nadzoru Finansowego.
WIBOR to skrót od Warsaw Interbank Offered Rate. W uproszczeniu, to wysokość oprocentowania, na jaką banki udzielają sobie wzajemnie pożyczek. Nie jest to wskaźnik stały i niezmienny. Jest on ustalany codziennie. Wskaźnik WIBOR jest administrowany przez GPW Benchmark, spółkę zależną Giełdy Papierów Wartościowych: https://gpwbenchmark.pl/.
WIBOR jest wskaźnikiem administrowanym przez GPW Benchmark – spółkę zależną Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie, a więc pośrednio kontrolowaną przez Skarb Państwa. GPW Benchmark jako administrator WIBOR podlega także nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego.
Tak. Dnia 16 grudnia 2020 roku GPW Benchmark otrzymał od KNF zezwolenie na prowadzenie działalności jako administrator wskaźników referencyjnych stóp procentowych, w tym wskaźników WIBOR. Decyzja KNF została podjęta jednogłośnie. Organ nadzoru finansowego uznał proces wyznaczania WIBOR-u za zgodny z przepisami prawa Unii Europejskiej. Pełen komunikat KNF znajduje się tutaj: https://www.knf.gov.pl/knf/pl/komponenty/img/KNF_zezwoli%C5%82a_GPW_Benchmark_SA_na_opracowywanie_wskaznikow_referencyjnych_stop_procentowych_71984.pdf
Planowane przez Narodową Grupę Roboczą ds. reformy wskaźników referencyjnych zastąpienie WIBOR-u WIRON-em wynika z chęci dostosowania się do najnowszych, międzynarodowych trendów w zakresie preferowania wskaźników referencyjnych opartych o depozyty jednodniowe – w tych terminach bowiem liczba zawieranych transakcji jest zazwyczaj największa. W opinii Narodowej Grupy Roboczej ds. reformy wskaźników referencyjnych właśnie takie wskaźniki są obecnie najlepszym narzędziem do stosowania w produktach finansowych.
Nastąpi to na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów, które najprawdopodobniej wskaże WIRON jako zamiennik WIBOR-u. Do rozpoczęcia procesu zamiany dojdzie jednak dopiero wtedy, gdy GPW Benchmark bądź KNF oficjalnie ogłosi zamiar likwidacji WIBOR-u.
Podstawowym źródłem informacji są strony internetowe instytucji odpowiedzialnych za ten proces, a więc GPW Benchmark https://gpwbenchmark.pl/ oraz Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego https://www.knf.gov.pl.
Rozporządzenie BMR to dokument przyjęty w 2018 roku przez Parlament Europejski i Radę UE, który
określa zasady opracowywania wskaźników referencyjnych, a także ramy działania administratorów
stawek referencyjnych, podmiotów dostarczających dane oraz podmiotów wykorzystujących stawki
w produktach finansowych.
Pełną treść BMR można znaleźć tutaj:
https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/HTML/?uri=CELEX:32016R1011&from=EN
Tak. Metoda opracowywania WIBOR spełnia wszystkie warunki wymagane przez unijne
rozporządzenie BMR. Zgodnie z wymogami BMR administrator WIBOR, czyli GPW Benchmark, 16
grudnia 2020 r. uzyskał od Komisji Nadzoru Finansowego zezwolenie na prowadzenie działalności
oraz został wpisany do właściwego rejestru ESMA (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów
Wartościowych). Działalność ta podlega nadzorowi KNF.
O zgodności WIBOR z unijnym rozporządzeniem przypomniała w grudniu 2022 r. Komisja Nadzoru
Finansowego w specjalnym oświadczeniu:
https://www.knf.gov.pl/komunikacja/komunikaty?articleId=80486&p_id=18.
Nie. Proces wyznaczania WIBOR jest dokonywany przez niezależny, niepowiązany z bankiem podmiot (administratora – GPW Benchmark), który podlega nadzorowi KNF. Komisja potwierdziła zgodność WIBOR-u z wymogami prawa. Dlatego nie ma podstaw do kwestionowania indeksu WIBOR ani umów odwołujących się do tego wskaźnika.
Nie. W przypadku WIBOR-u, proces ustalania i przekazywania danych na potrzeby jego ustalania podlega ścisłym procedurom i jest jednym z najbardziej kontrolowanych procesów, jakie funkcjonują na polskim rynku finansowym. Nigdy dotąd nie stwierdzono przypadków manipulacji WIBOR-em.
Zgodnie z BMR administrator musi posiadać odpowiednią strukturę organizacyjną, system kontroli
wewnętrznej, poddawać się cyklicznym audytom zewnętrznym oraz ustanowić odpowiednie
procedury badania jakości danych służących do wyznaczania wskaźnika referencyjnego. Jakość
danych jest zapewniana m.in. poprzez wykorzystanie – oprócz danych z rynku bazowego – również
przetworzonych metodami statystycznymi (interpolacja/ekstrapolacja) danych identyfikujących transakcje
z tzw. terminów niefixingowych oraz danych osadzonych w realiach gospodarczych rynków
powiązanych z rynkiem bazowym. O wymogach tych przypomniała w grudniu 2022 r. Komisja
Nadzoru Finansowego w specjalnym oświadczeniu:
https://www.knf.gov.pl/komunikacja/komunikaty?articleId=80486&p_id=18.
Warto też zaznaczyć, że od 22 marca 2019 r. WIBOR ma status „kluczowego wskaźnika
referencyjnego” na podstawie art. 20 ust. 1.b) BMR, czyli jest wskaźnikiem pełniącym kluczową
funkcję na rynku jednego z państw członkowskich. Oznacza to między innymi, że do WIBOR-u ma
zastosowanie szczególny reżim prawny, polegający na wyższych wymogach, które musi spełnić
zarówno administrator, jak i banki przekazujące dane oraz na większych uprawnieniach KNF jako
organu nadzoru w stosunku do takiego wskaźnika.
Dokładne regulacje, specyfikacje i procedury związane z wyznaczaniem WIBOR, a także wyjaśnienie
podstawowych pojęć można znaleźć tutaj: https://gpwbenchmark.pl/dokumentacja oraz tutaj:
https://gpwbenchmark.pl/Q-and-A.
Stawka WIBOR ustalana jest podczas fixingu. Fixing odbywa się w każdy dzień roboczy o godz. 11:00. Zgłaszane są wtedy stopy procentowe dla pożyczek
między bankami. Wyciąga się z nich średnią i to stanowi bazę dla stawki WIBOR.
Rozporządzenie BMR mówi, że jeśli są dostępne dane o transakcjach udzielania pożyczek między
bankami, to należy brać je pod uwagę w pierwszej kolejności. Najpierw sprawdza się więc, czy były
takie transakcje wśród uczestników fixingu. Jeśli ich nie ma, administrator wymaga sprawdzenia, czy
występują transakcje z dużymi podmiotami finansowymi. Jeśli nie ma także takich transakcji, bierze
się pod uwagę tzw. kwotowania wiążące banków-panelistów uczestniczących w fixingu. Każdy
panelista zobowiązany jest w każdym dniu fixingu dostarczyć kwotowania modelowe – wyliczone
zgodnie z wyznaczonymi przez GPW Benchmark zasadami – oraz kwotowania wiążące. W przypadku
braku transakcji, na podstawie których może być wyliczone kwotowanie modelowe, administrator w
obliczaniu fixingu wykorzysta kwotowania wiążące. Kwotowania wiążące to wartości
oprocentowania, po jakich każdy bank gotowy jest zawrzeć transakcję na każdy z terminów
fixingowych. Kwotowania składają się z ceny bid (WIBID) i ceny offer (WIBOR). Administrator określa
maksymalną różnicę pomiędzy ceną WIBID i WIBOR. W ciągu 15 minut po fixingu każdy uczestnik
fixingu zobowiązany jest, na żądanie innego uczestnika fixingu, do zawarcia transakcji po cenach
wskazanych w kwotowaniu wiążącym. Odmowa zawarcia transakcji podlega natychmiastowemu
raportowaniu do administratora.
Dokładne regulacje, specyfikacje i procedury związane z wyznaczaniem WIBOR, a także wyjaśnienie
podstawowych pojęć można znaleźć tutaj: https://gpwbenchmark.pl/dokumentacja oraz tutaj:
https://gpwbenchmark.pl/Q-and-A.
Nie. Administrator WIBOR, czyli GPW Benchmark, wydał rekomendację, która wyraźnie określa
zasady obowiązujące przy wyznaczaniu kwotowania wiążącego. Kwotowanie wiążące składa się z
bazy i korekty. Bazę stanowi przyjęta w danym banku metoda analityczna korzystająca z danych
ilościowych. Korekta polega na zastosowaniu opartej o bieżącą ocenę sytuacji rynkowej oceny
eksperckiej w celu skorygowania wartości bazy. Zastosowanie korekty odbywa się w ramach
przyjętych procedur i podlega raportowaniu.
Przekazywane kwotowania są weryfikowane przez GPW Benchmark, a cały proces odbywa się pod
nadzorem KNF. Wszelkie naruszenia BMR, regulacji GPW Benchmark lub wewnętrznych regulacji
danego banku powodują konieczność przedstawienia wyjaśnień przed nadzorcą.
Dokładne regulacje, specyfikacje i procedury związane z wyznaczaniem WIBOR, a także wyjaśnienie
podstawowych pojęć można znaleźć tutaj: https://gpwbenchmark.pl/dokumentacja oraz tutaj:
https://gpwbenchmark.pl/Q-and-A.
Nie. WIBOR nie obrazuje kosztu pozyskiwania przez bank finansowania ogółem i nie odzwierciedla ceny pozyskiwania wkładów od klientów detalicznych i firmowych. Rozporządzenie BMR nie wymaga, aby wskaźnik referencyjny miał odpowiadać kosztom finansowania banku czy średnim kosztom finansowania banków. WIBOR jest bazową, hurtową ceną sprzedaży pieniądza. Ta cena bazowa jest wartością uśrednioną. Nie oznacza ona jednak, że każda pojedyncza pożyczka na rynku międzybankowym jest oprocentowana według WIBOR-u. Dla danego banku i danej transakcji na rynku międzybankowym cena może być od tej wartości niższa lub wyższa.
Nie. Rozporządzenie BMR nie wymaga, aby wskaźniki stopy procentowej opierały się wyłącznie na transakcjach. Brak wystarczającej liczby transakcji w danym momencie nie oznacza, że wskaźnika nie można opracowywać. Niską liczbę transakcji trzeba zrównoważyć zwiększeniem wymogów i kontroli w zakresie danych innych niż dane transakcyjne.
Podmiotem, który decyduje o wysokości rynkowej stopy procentowej, jest bank centralny. W Polsce
za ustalanie podstawowych stóp procentowych odpowiada, działająca w ramach NBP, Rada Polityki
Pieniężnej. Stopy procentowe wyznaczane przez NBP są głównym źródłem odniesienia dla określenia
ceny pieniądza.
Wychodząc od poziomu stóp ustalanych przez NBP, WIBOR mierzy stopę pożyczek międzybankowych
na poszczególne terminy. Terminowy charakter stóp WIBOR oznacza, że terminy fixingowe takie jak
3M (trzy miesiące) i 6M (sześć miesięcy) kształtują się zazwyczaj powyżej stopy referencyjnej NBP.
Jeśli rynek oczekuje dalszych zmian stóp, WIBOR – przewidując przyszłe zmiany – może znacznie
różnić się od bieżącego poziomu stóp procentowych.
Niezależnie jednak od tych różnic, WIBOR jest silnie powiązany ze stopą referencyjną NBP, którą
kodeks cywilny uznaje za najbardziej wiarygodne odniesienie do ceny pieniądza. To właśnie w
oparciu o stopę referencyjną NBP ustala się odsetki ustawowe czy odsetki maksymalne. W
konsekwencji tego powiązania WIBOR jest wskaźnikiem stabilnym i bardziej odpornym na
zawirowania rynkowe niż wskaźnik, który opierałby się wyłącznie na danych z depozytów z
określonego źródła.
WIBOR jest stawką referencyjną i odzwierciedla stan danego rynku w danym dniu. Dany bank, stosując WIBOR w umowie z klientem, nie realizuje dodatkowej marży. Bank, zgodnie z obowiązkiem nałożonym przez unijne Rozporządzenie BMR, stosuje wskaźnik jako punkt odniesienia (bazę), do której dodaje marżę wskazaną w umowie. Baza ta pozostaje zaś na dany dzień ustalona przez niezależny i nadzorowany podmiot – administratora. Administratorem WIBOR jest GPW Benchmark – spółka zależna Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie, nadzorowana przez KNF.
Ocena poprawności WIBOR i zgodności z przepisami prawa została przeprowadzona z pozytywnym wynikiem przez Komisję Nadzoru Finansowego. Każdy wskaźnik opracowywany przez administratora wpisanego do publicznego rejestru administratorów w Unii Europejskiej (ESMA) jest zgodny z BMR. Warunkiem wydania administratorowi licencji na prowadzenie działalności było zatwierdzenie przez KNF metody i zasad opracowywania tzw. fixingu stawki referencyjnej. Bank przekazuje jedynie dane, które są wykorzystywane przez administratora, w procesie wyznaczania WIBOR. Działalnie to jest w pełni legalne i podlega kontroli KNF, a zakres i sposób przekazywania danych jest wymuszony przez administratora, czyli spółkę GPW Benchmark pośrednio kontrolowaną przez Skarb Państwa.
Nie. Istotą reformy wskaźników referencyjnych, której efektem jest rozporządzenie BMR, było
wprowadzenie jasnego podziału ról i odpowiedzialności w zakresie tworzenia i stosowania wskaźnika
referencyjnego. Administrator odpowiada za zdefiniowanie, czym jest dany wskaźnik (tj. co dokładnie
ma mierzyć) oraz określenie metody (czyli w jaki sposób dany wskaźnik ma być ustalany), a następnie
za ustalanie i publikowanie wskaźnika zgodnie z przyjętą definicją i metodą. Aby administrator mógł
wykonywać taką działalność, a banki stosować jego wskaźnik w umowach, administrator musi dostać
zgodę organu nadzoru oraz być wpisanym do publicznego rejestru administratorów Unii Europejskiej.
W Polsce takie zezwolenie oraz wpis do rejestru uzyskała spółka GPW Benchmark. Zatem pełna
odpowiedzialność za WIBOR spoczywa po stronie administratora – GPW Benchmark.
Banki w procesie wyznaczania WIBOR pełnią jedynie rolę uczestników fixingu, czyli podmiotów
dostarczających dane. Poprzez stosowanie WIBOR-u w umowach z klientami, są także jego
użytkownikiem. Nie należy do kompetencji banków analiza, czy dany wskaźnik jest zgodny z BMR lub
czy dany administrator oraz jego wskaźniki spełniają wymogi prawa. Kompetencje te posiada bowiem
organ administracji publicznej, który czuwa nad przestrzeganiem przepisów prawa.
Planowane przez Narodową Grupę Roboczą ds. reformy wskaźników referencyjnych zastąpienie WIBOR-u WIRON-em wynika z chęci
dostosowania się do najnowszych, międzynarodowych trendów w zakresie preferowania wskaźników
referencyjnych opartych o depozyty jednodniowe – w tych terminach bowiem liczba zawieranych
transakcji jest zazwyczaj największa. W opinii Narodowej Grupy Roboczej ds. reformy wskaźników referencyjnych właśnie takie wskaźniki są
obecnie najlepszym narzędziem do stosowania w produktach finansowych.
Należy zauważyć, że rynek finansowy zmienia się na przestrzeni lat. Dlatego naturalnym jest, że
wskaźniki referencyjne, które się do tego rynku odnoszą, podlegają ewolucji. W niektórych
przypadkach mamy do czynienia z zastępowaniem dotychczasowych wskaźników przez nowe. Taka
sytuacja miała już w przeszłości miejsce w przypadku dolara, funta angielskiego, franka
szwajcarskiego czy jena.
Nie. Zastąpienie WIBOR-u nowym wskaźnikiem nie jest decyzją banków. Zmiana ma dostosować wskaźniki referencyjne w Polsce do trendów międzynarodowych. Decyzja o ewentualnym wycofaniu WIBOR-u będzie podejmowana przez jego administratora – GPW Benchmark.
Uczyni to Komitet Sterujący Narodowej Grupy Roboczej ds. Reformy Wskaźników Referencyjnych,
działający przy KNF. We wrześniu 2022 roku Komitet zaakceptował Mapę Drogową procesu
zastąpienia WIBOR przez indeks WIRON.
Podstawowym źródłem informacji na temat planowanej likwidacji WIBOR jest strona internetowa
Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego https://www.knf.gov.pl oraz strona GPW Benchmark
https://gpwbenchmark.pl/.
Zastąpienie WIBOR-u w relacji z danym klientem będzie następowało albo zgodnie z postanowieniami umowy, albo na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów, które najprawdopodobniej wskaże WIRON jako zamiennik WIBOR-u. Do rozpoczęcia procesu zamiany dojdzie jednak dopiero wtedy, gdy administrator bądź KNF oficjalnie ogłosi zamiar likwidacji WIBOR.
Prawidłowe stosowanie WIBOR-u w umowie będzie miało miejsce dopóki jego administrator – GPW Benchmark – będzie publikował wskaźnik i nie utraci wymaganego zezwolenia KNF. Decyzja o zaprzestaniu publikacji wskaźnika WIBOR jest zależna wyłącznie od administratora i nadzorcy.
Zgodnie z Mapą Drogową, opublikowaną we wrześniu 2022 roku przez Komitet Sterujący Narodowej
Grupy Roboczej ds. Reformy Wskaźników Referencyjnych działający przy KNF, zaprzestanie publikacji
WIBOR-u nastąpi prawdopodobnie na początku 2025 roku. Jednak ani zaprzestanie publikacji WIBOR,
ani data takiego zaprzestania nie są jeszcze potwierdzone. Dokładna data likwidacji WIBOR zostanie
prawdopodobnie wskazana w oficjalnym oświadczeniu administratora WIBOR, tj. GPW Benchmark.
Podstawowym źródłem informacji na temat planowanej likwidacji WIBOR jest strona internetowa
Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego https://www.knf.gov.pl oraz strona GPW Benchmark
https://gpwbenchmark.pl/.
Odpowiedź na to pytanie nie jest teraz możliwa. Oba wskaźniki różnią się od siebie. WIBOR opiera się
na depozytach terminowych, WIRON – na depozytach jednodniowych. Nie wiadomo, jakie będą
wysokości tych indeksów w chwili planowanego zastąpienia WIBOR-u WIRON-em. Nie wiadomo też
zatem, czy zamiana na WIRON spowoduje obniżenie oprocentowania. Skutki zmiany wskaźnika mogą
kształtować się różnie.
Warto przypomnieć, że obniżenie oprocentowania nie jest uznaną przez BMR przesłanką zamiany
wskaźnika referencyjnego. Zarówno BMR, jak i przepisy krajowe, przewidują możliwość zastosowania
tzw. korekty, czyli wartości korygującej wysokości wskaźnika zastępującego WIBOR. Taka korekta
służyłaby zapewnieniu, że skutki ekonomiczne zamiany byłyby możliwie neutralne. Ewentualna
korekta zostanie wskazana w Rozporządzeniu Ministra Finansów.
Każdy bank będzie podejmował takie decyzje indywidualnie. Pytania dotyczące obowiązujących umów, a także szczegółów przyszłej oferty należy kierować do poszczególnych banków.